Του Αντρέα Καρακούση
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε τέλη Σεπτέμβρη – αρχές Οκτώβρη του 2021)
Συμπληρώθηκε ένας μήνας από την ημέρα που ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή και βύθισε την Ελλάδα στο βαθύ, στο δυσβάσταχτο πένθος. Ο Μύθος, ο αρχάγγελος της Ρωμιοσύνης δεν είναι πια εδώ. Χάθηκε και μαζί του χάθηκε ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού! Χωρίς τον Μίκη όλα θα ήταν διαφορετικά στην Ελλάδα. Ο Μίκης και το έργο του φλέγονταν από τα μεγάλα ιδανικά!
Με τη μουσική του και τα βασανιστήρια που πέρασε μας μίλησε για την επανάσταση, για την αλλαγή, για την άρνηση στην υποταγή και άλλο τόσο μας τραγούδησε τη μεγάλη του ερωμένη, την Ελλάδα, τονίζοντάς μας πως το ιδανικό του πατριωτισμού είναι πολύ υψηλό. Ο Μίκης δεν τραγούδησε την οποιαδήποτε Ελλάδα. Τραγούδησε την Ελλάδα τη δική του… την Ελλάδα της καρδιάς του και των ονείρων του, την Ελλάδα της πολιτιστικής αναγέννησης…
Δεν έκανε όμως μόνο αυτό. Μας δίδαξε να μη γονατίζουμε, να μη φοβόμαστε! Και μας ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούμε να ασχολούμαστε μόνο με τη δουλειά μας και με το σπιτάκι μας… Ο Μίκης μας ώθησε, εν ολίγοις, στον ηρωισμό και στην ανάληψη ευθύνης. Μα εξίσου μας μύησε στην άκρατη ευαισθησία του και τη λυρική του φλέβα. Και όλα αυτά τα έκανε μέσω του έργου του, μέσω των βιβλίων του, μέσω του δημόσιου λόγου του.
Ο Μίκης της μελωδίας, της ειρήνης, ο Μίκης ο επικός μα και ο ρομαντικός, αυτός ο Μίκης ήταν ο ήρωάς μας και ο πατέρας μας και ο άνθρωπος που μας ενέπνευσε με αρκετές πράξεις του. Ήταν ο Μίκης που απέδειξε πως αγαπούσε το λαό γιατί του προσέφερε – με τις ανυπέρβλητες μελωδίες του – την καλύτερη ποίηση, την καλύτερη και πιο διαχρονική τέχνη. «Έφερε την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», έγραψε γι’ αυτόν ο Γιάννης Ρίτσος. Πήγε την ποίηση και στο τελευταίο ελληνικό χωριό.
Ο Μίκης και η μουσική του θα ζει πάντα μέσα από τα υπέρλαμπρα έργα, όπως είναι το ορατόριο Άξιον Εστί, το πνευματικό Εμβατήριο, το Κάντο χενεράλ, η λυρική τραγωδία Αντιγόνη και Ηλέκτρα, το Μπαλέτο Ζορμπάς, ο Επιτάφιος, η Ρωμιοσύνη, το τραγούδι του νεκρού Αδελφού, οι γειτονιές του κόσμου, για να περιοριστούμε σε μερικές μόνο μεγάλες δημιουργίες του.
Ήταν άλλωστε ο πρωτεργάτης για να ακολουθήσουν μετά και άλλοι, όπως ο πολύ πρόωρα χαμένος μα και αθάνατος μουσικά Μάνος Λοίζος. Ο Μίκης όμως – όπως κάθε πολύ μεγάλος καλλιτέχνης – διέθετε το προσωπικό του ύφος και το ύφος του αυτό είναι η κλασική μουσική της Ελλάδας, χωρίς καμία υπερβολή. Ο Μίκης μας άφησε ένα μεγάλο ανεξάντλητο θησαυρό και είναι δίκαιο να θεωρείται ο Εθνικός Συνθέτης της Ελλάδας, με την έννοια ότι τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη με τρόπο που κανείς ποτέ δεν κατάφερε.
Ο Μίκης κράτησε – όπως είπώθηκε – με το ένα χέρι τις νότες του και με το άλλο το τουφέκι, σε μια εποχή που ο κόσμος φλεγόταν από μεγάλα ιδανικά! Και έγινε ο τραγουδιστής, ο συνθέτης της οικουμένης. Το ατιθάσευτο πνεύμα της ζωής και της ατσάλινης θέλησης! Η καρδιά με την οποία χτυπούσε η Γη… Με το τραγούδι του ήταν δίπλα σε έναν λαό που αγάπησε, δίπλα στον ελληνικό λαό, αντλώντας καθημερινά έμπνευση από τα μεγάλα και αιματηρά γεγονότα που σημάδεψαν το κορμί της χώρας μα και όλον τον κόσμο…
Ο Μίκης ήταν γέννημα της εποχής του μα ταυτόχρονα και πνεύμα οικουμενικό και αθάνατο! Και αυτό θα αποδειχθεί μέσα στον χρόνο, όταν το έργο του θα παίζεται και θα ξαναπαίζεται για να χαϊδέψει τις ψυχές, τις καρδιές και τις ανθρώπινες ελπίδες. Γύρισε τον κόσμο με τη μουσική του και λατρεύτηκε. Και όσο και αν δεν υπάρχει πια, η μουσική του θα συνεχίσει να γυρίζει, να περπατά αγέρωχα τον κόσμο…
Ο Μίκης τραγουδήθηκε παντού! Στις διαδηλώσεις, στις ταβέρνες, στα γιαπιά, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις εκδρομές, στις συντροφιές. Μα παίχτηκε και θα παίζεται και στα μεγαλύτερα μέγαρα και θέατρα του κόσμου. Με τη μουσική του μίλησε για όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου: Για τα μεγάλα οράματα, για τους απλούς ανθρώπους και για την ιστορία, για την ομορφιά της Ελλάδας, για την Κρήτη τη γαλάζια και ξανθιά, για το Αύριο, για μια άλλη ζωή επί Γης, για μια ζωή όπου ‘‘θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση”…
Και για να τα πετύχει όσα λέμε, ήταν πάντα σε ένα γραφείο και έγραφε. Και ήταν και στους δρόμους! Ήταν πάντα άγρυπνος και έτοιμος για δράση και πολιτισμό. Ο “Ψηλός” έλαμπε με την όμορφή του παρουσία και με το δίμετρο κορμί του. Τώρα κοιμάται στην Κρήτη, στον Γαλατά και εμείς ζούμε πια σε έναν κόσμο χωρίς αυτόν.
Κοιμήσου ήσυχα και γαλήνια δέντρο της Λευτεριάς, δέντρο της ζωής, δέντρο και στήριγμα της αθάνατης Ελλάδας. Κοιμήσου και ξεκουράσου αφού έδωσες όλη τη ζωή σου και ομόρφυνες τη ζωή μας. Κοιμήσου και άσε την αιωνιότητα να σε αγκαλιάσει όπως σου αξίζει και να σε κάνει Αθάνατο…
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Το σύνολο του περιεχομένου του Hellas-Today.gr διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή επανεκπομπή του, σε οποιοδήποτε μέσo, μετά από ή χωρίς επεξεργασία, αν δεν υπάρχει γραπτή άδεια του εκδότη.